Піт Паўлаў: «Я вельмі люблю маляваць голых баб»

Напярэдадні фестывалю «Рок па вакацыях» карэспандэнт Ultra-Music завітала ў госці да Піта Паўлава, лідэра гурта N.R.M. Музыка гадуе семнаццацігадовага сына Яна-Вінцэнта, займаецца барацьбой і зусім не п’е алкаголь. Пра гэта, а яшчэ пра першы скачок з парашутам і дзяцінства ў Нямеччыне Піт Паўлаў распавёў «Домашнему заданию».

«Я займаюся спортам разам з сынам»

Піт Паўлаў сустракае нас на парозе — апрануты ў чорнае, з гітарай. Перш за ўсё мы адпраўляемся на кухню: Піт паабяцаў зварыць нам смачную каву, у сапраўдным «агрэгаце».

— Я жыву тут разам з сынам Янам-Вінцэнтам, ён недзе схаваўся. Яму семнаццаць гадоў. Ён скончыў школу і праспаў тэсціраванне: у гэтым годзе нікуды не паступіў. Гэта жах.

— А кім хоча быць? — пытае фатограф.

— Ён збіраўся паступаць на рэжысёра ў Акадэмію мастацтваў. І ўжо ўсё вырашана было, ён хадзіў на кансультацыі… У мяне былі планы. Калі б ён вывучыўся на рэжысэра, ён бы рабіў візуалізацыю для N.R.M., ён ўжо пачаў рабіць відэаблог. Тады ўсе ў строчку: ён рэжысёр, робіць фільмы, кліпы…

Дома ў Піта досыць розных дзіковінаў. На сценах кухні вісіць мноства карцін, з якімі суседнічаюць бэйджы з розных фестываляў.

— Гэта маляваў Ян-Вінцэнт малы, — паказвае Піт на адзін з малюнкаў. — А гэта — яго бабушка. А гэта, хутчэй за ўсе, ягоны прадзед.

— Уся сям’я малюе?

— Не, не ўся.

— Вы — не?

— Не, я малюю. Я вам пакажу. Я магу нават вас намаляваць. Але, можа, вам не спадаваецца.

— Гэта немагчыма!

Піт варыць кофе і нешта ціха напявае.

— Вось гэта сапраўдны прыбор, — паказвае Піт на кававарку. — Калі няма часу, я раблю каву па-польску: тупа заліваю кіпенем. А калі ёсць час, тады… Прыязджалі італьянцы: яны каву размешваюць. Але я, пакуль варыцца, не кранаю. Вось так італьянцы робяць, не ведаю, навошта. Яшчэ малака вам трэба.

— Не-не.

— А палову лыжкі цукру? Палову лыжачкі! Усе зараз на дыетах. Дзікіх. Жахлівы час! У гэтым вінаватыя мадэльеры-гамасэкі.

— Некаторыя нараджаюцца худымі….

— Не, гэта не звязана. Я таксама нарадзіўся худым. Але пасля трыццаці… Ведайце дакладна: усё жыццё трэба займацца спортам.

— Вы займаецесь, так?

— Так, займаюся. Разам з сынам.

— Якім відам спорта?

— Пашыранай барацьбой. Я ж ужо не збіраюсь чагосьці ў спорце дасягаць, таму займаюся mix fight — мяшанымі адзінаборствамі. Гэта адзінаборствы, дзе выкарыстоўваюцца і баксёрскія навыкі, і барацьбіцкія. Гэта зараз вельмі модная тэма, яна з Амерыкі прыйшла. Як лічыцца, гэта першы спорт, які на зямлі ўзнік: калі адзін мужчына другога перамог, але не забіў.

«Мы жылі ў Нямеччыне, але радзімай былі Мінск і Слуцк»

— Наколькі я ведаю, вы нарадзіліся ў Слуцку, але раслі ў Нямеччыне.

— Так. Мой тата скончыў Мінскі медыцынскі універсітэт на выдатна і папрасіўся ў войска. Ён пачаў працаваць як вайсковы лекар. Пачаў служыць у Валожыне, а потом у Слуцку, здаецца. І там сустрэўся з маёй мамай, якая таксама медык па адукацыі. Як яны сустрэліся, я дакладна не ведаю, шчыра скажу. Але можна сабе уявіць: Слуцк невялікі горад, афіцэры, танцулькі… І я нарадзіўся ў Слуцку. Але той перыяд для мяне зусім не існуе, першыя мае свядомыя ўражанні звязаныя з Нямеччынай.

Тады былі акупацыйныя войскі, яны называліся «Группа советских войск в Германии» — ГСВГ. І вось у гэтай групе саветскіх войскаў мы жылі пяць год. І ўсё маё свядомае дзяцінства было звязана з Нямеччынай. Мы прыязджалі на вакацыі ў Беларусь, ездзілі ў Крым адпачываць. Радзімай былі Мінск і Слуцк. І калі мы вярнуліся ў Савецкі Саюз, вярнуліся ў Мінск. Атрымалі кватэру, і тут я пачаў жыць ад шасці год. Я сабе лічу мінчуком: перад гэтым было качавое жыццё па вайсковых маленькіх гарадках.

— Памятаеце, як жылі ў Нямеччыне?

— Я вельмі добра памятую першую нашу кватэру ў Вічтоку — гэта маленькі гарадок. Потом быў крыху большы — Хале Ам-Зале. Там ў нас была большая кватэра, і мы жылі ў адным доме з немцамі. Вялізны дом — пяць, здаецца, пад’ездаў былі савецкіх афіцэраў, а ў астатніх пад’ездах жылі сапраўдныя сем’і немцаў. Афіцэры хадзілі ў вайсковы гарадок, які быў на адлегласці — можа, каліметр, можа, семсот метраў. Там стаялі танкі: гэта быў танкавы гарадок. Я не ведаю, колькі іх там было, але аднойчы былі вучэнні, і, наколькі я памятаю, танкі ехалі на вучэнні суткі. Цэлыя суткі ехала калонна танкаў. Я думаю, там было некалькі тысяч.

Я вельмі шмат тады ведаў пра танкі, мы з імі сутыкаліся, хадзілі да салдат, гралі з сапраўднай зброяй, гралі з нямецкім атачэннем. Але сяброў сярод немцаў у нас не было. Не ведаю, чаму. Можа, таму, што не пачалі яшчэ вучыцца ў школах? А нават, калі б пачалі вучыцца, вучылісь бы ў звычайных школах, там, у гарадку.

Мы жылі на пятым паверсе, а пад балконам быў яшчэ не дабудаваны школьны стадыён. Звычайны пясок… Мы там часта гралі ў футбол савецкія дзеці, але і немцы там часта гралі ў футбол. І была звычайная нямецкая школа. Я думаю, можна было б і туды пайсці. Але ў школу я пайшоў у Мінску.

— У дзіцячы сад хадзілі?

— У Вічтоку была «дзіцячая пляцоўка». Гэта амаль што дзіцячы садок, але крышачку іншы сэнс. Туды дзяцей прыводзілі, яны мелі з сабой маленечкі такі сняданак, ці абедзік, — я памятаю, у меня там быў альбо нейкі бутэрброд, альбо нейкі банан. У нас няма такой традыцыі, а немцы ўсе хадзілі ў школу з такой маленечкай торбачкай.

Мы жылі ў доўгім-доўгім доме, гэта былыя нямецкія кашары. І ён быў даўжынёй, магчыма, метраў семсот. Каб трапіць на пляцоўку, трэба было абысці яго. І калі мяне мама ўжо не вадзіла, я хадзіў сам, гэта было выпрабаванне: метраў трыста прайсці, абысці дом і зайсці з другога боку. Калі дайсці ў самы канец, там была крама. Там было шмат тавараў, у тым ліку з Савецкага Саюзу. Яшчэ эскімо, якого ў Савецкім Саюзе не было, жвачка, якой таксама ў Савецкім Саюзе не было. А калі прайсці гэты дом наскрозь і трошкі яшчэ, быў аэрадром. Гэты ваенны гарадок быў лётны.

У двары былі тэнісныя корты і басейн. Мой тата быў медык, таму заведваў гэтым басейнам. Ён даволі часта стаяў без вады, але калі налівалі ваду, тата там плаваў. Басейн стаяў на вуліцы.

А мама хадзіла ў хор. Афіцэрскія жонкі спявалі патрыятычныя папулярныя песні. Я дагэтуль памятаю ўсе іх словы. Я здіўлены часам, калі людзі не ведаюць гэтых песень.

— Шмат успамінаў.

— Гэтыя уражанні бясконцыя. Мы ездзілі на выправы ў Берлін — у Берлінскі заапарк. Шмат здымкаў засталося. І калі Ян-Вінцэнт быў малы і мы збіраліся яго ўзяць у Берлін, тата меня папрасіў: «Ты абавязкова яго завядзі ў той заапарк, дзе мы былі». У Берліне два заапаркі, мы хадзілі у стары заапарк — самы вялікі заапарк у свеце.

І я павёў Яна-Вінцэнта, адшукаў тыя ж самыя месцы, дзе мяне фатаграфавалі. Розніца толькі ў тым, што ўжо былі каляровыя здымкі і павырасталі дрэвы. Там ёсць знакаміты помнік — вялізныя ільвы, шмат большыя за натуральную велічыню, — у меня ёсць здымак — мяне мама трымае на руках, мы стаім пад гэтымі ільвамі, і ёсць здымак — Ян-Вінцэнт стаіць менавіта ў тым жа самым месцы. Вось я зрабіў такое дэжа вю са сваім сынам.

«Мы пачалі хадзіць на дзюдо і толькі потым даведаліся, што мы займаемся не дзюдо»

— Я змяніў некалькі школ: спачатку мы жылі ў бабушкі, я там пайшоў у школу. Але ўжо ведалі, што кватэра будзе на Ўсходзе. Ну, і пайшоў у адну, потым яшчэ ў адну, а потым ужо пайшоў у школу № 70, побач з домам. Я там вучыўся да чацвёртага класа.

Потым я пайшоў у спецклас па плаванню — вучыўся ў гімназіі № 23. Яе скончыў Ян-Вінцэнт. Потым я сышоў з гэтага класа і вярнуўся да сябе ў раён, але ў школу № 137. Яе толькі-толькі адчынілі. Першы год мой чацвёрты клас вучыўся без мяне, а вось з пятага класа і да выпуска я вучыўся з імі. Школа была толькі збудаваная — басейн, спортзал вельмі добры… Нічога кепскага не скажу, але і добрага таксама. Там не было ніякіх традыцыяў, і настаўнікаў набралі адкуль маглі. Былі маладыя, а старыя былі тыя, на мой погляд, каго павыганялі з іншых школ. Часамі яны паводзілі сябе досыць дзіўна. Экстрэмальна.

— Як, напрыклад?

— У нас была завуч невялікага росту с шыньёнам амаль да столі. Ёй было гадоў шэсцьдзесят. Яна магла падбегчы і даць у плечы «со всей дури», адцягаць за валасы… Яна ня дужая была, але ж мы маленькія былі.

Але некаторыя былі звычайныя: звычайныя фізрукі, трудавікі… Мацематычка ў нас вельмі строгая была, кар’ерыстка, але добрая. Я і дагэтуль добра ведаю матэматыку, я скончыў РТІ (зараз — БДУІР — заўвага UM). У нас была фізіца «па блаце», яна зусім не ведала фізікі. Проста чытала падручнік, застаўляла нас яго вучыць… І быў малады фізік не ў нашым класе, да якога хадзілі потым давучвацца, на факультатыў.

— Добра вучыліся ў школе?

— Я лічу, што добра. За ўсю вучобу ў мяне было некалькі троек у чвэрці. За год ніколі. У выніку, калі я паступаў у РТІ, сярэдні бал у мяне быў 4,5. Гэта зараз дзевятка.

Праблемы ўзнікалі дурацкія. Справа ў тым, што я ніколі не браў даведак, калі ездзіў на спаборніцтвы, лічыў гэта немэтазгодным. А адзіны чалавек, які адзначаў пропускі, быў фізрук. І ў яго я быў самы горшы, таму што шмат прапускаў. Ён мне неяк занізіў адзнаку, і мама ўзяла ўсе мае граматы і пайшла да дырэктара школы. Прынесла і кажа: «А што гэта такое? У вас вучыцца адзін з лепшых спартсмэнаў краіны, а яму ставяць чацвёрку». — «Я не ведаю…» Выклікала гэтага настаўніка, а ён кажа: «Так ён не ходзіць!» А мама кажа: «Ён не ходзіць таму, што на спаборніцтвы ездзіць». — «А ён не прыносіць мне паперкі». А паперкі я не прыношу, таму што астатнія настаўнікі, у якіх я добра вучыўся, іх не патрабуюць. Хлопцы, якія вучыліся на двойкі — на тройкі, заўсёды бралі гэтыя паперкі.

Яшчэ я не мог сядзець: мяне круціла. За гэта маглі зніжаць адзнакі. І я леўша — перавучаны на правую — таму ў мяне почырк… Ну, на сёння ён выглядае вельмі артыстычна і чотка, зараз усе друкуюць, але ўсё роўна ён быў нестабільны, за гэта маглі зніжаць адзнакі.

Усе ведалі, што я добра вучуся, але патас быў такі: «Ён мог бы быць выдатнікам!» І вось гэтая тэма пераследуе мяне ўсё жыццё.

— А аб спартыўнай кар’еры думалі?

— Спартыўная кар’ера была такая. Я з другога класа займаўся плаваннем: другой, трэці і чацверты спецклас. Але нешта тады не пайшло. Я быў на год маладзейшы за ўсіх, быў маленькі, хлопцы ўжо пачалі добра плаваць, а я крыху горш… Я сышоў са спецкласа.

Першае, куды я трапіў, была гімнастыка. Ёй я празаймаўся нядоўга — тры-чатыры месяцы. У мяне вельмі добра атрымлівалася, я амаль дагнаў тых, хто займаўся чатыры гады. Я ўсе ўжо рабіў, але не ідэальна. Але было бачна, што гэта справа некалькіх месяцаў: я буду, як яны. Але там трэнер павёў сабе неадэкватна: ён на мяне крычаў. Увесь час. З нагоды таго, што я горш, чым астатнія, якія ўжо чатыры гады ў яго займаюцца. Я плюнуў.

І тут мне сябар кажа: «Пайшлі на дзюдо!» Мы пачалі хадзіць на дзюдо і толькі потым даведаліся, што мы займаемся не дзюдо. Была секцыя дзюдо, але трэнер сышоў, і дзяцей, якіх набралі на дзюдо, вучыў другі трэнер, ён быў галоўным маім трэнерам ў жыцці. Нікалай Федаравіч Івашка. Ён набраў шмат дзяцей і павёў па ступенях. У мяне была даволі заўважная кар’ера: я быў чэмпіёнам горада шмат разоў, прызёрам рэспублікі, прызёрам усесаюзных спаборніцтваў…

— Усе ж такі што гэта было, калі не дзюдо?

— Зараз гэта называецаа грэка-рымская барацьба. Тады яна называлася класічная барацьба. Ёй я займаўся практычна ўжо да інстытута. Вельмі сур’ёзна. Але гэта не перашкаджала мне пачаць займацца музыкай тады ж.

— А чаму не пайшлі ў фізкультурны універсітэт?

— Для мяне гэта была не адукацыя. Па-першае, я не хацеў быць трэнерам. Па-другое, мне здавалася, гэта не сур’ёзна. Я хацеў сапраўднай адукацыі. Бацькі мне параіць асабліва нічога не маглі, адзінае — ваеннае вучылішча. Бацька ўсё жыццё ўзгадваў з удзячнасцю службу ў войску: і шмат грошаў, і кватэры, і пра гэтых людзей дзяржава ўвесь час дбае. Але я лічу, што ў мірны час быць афіцэрам — досыць дзіўны стан, аперэтачны. Негледзячы на тое, што, канешне, ў дзяцінстве я з захапленнем…

— Хацелі быць ваенным, як бацька?

— Не памятаю, кім я хацеў быць. Не магу, напрыклад, сказаць, што я хацеў быць касманаўтам. Не хацеў. Канешне, калі я даведаўся пра касманаўтаў: «О, клас! Можна злётаць у космас!» Якую кніжку чытаў, тым я і быў. Індзейцам я мог быць. Вось мой стары здымак, бачыце, валасы ў мяне былі да сярэдзіны спіны. Нават калі ў мяне былі кароткія валасы ў дзяцінстве, мяне ўсе роўна называлі індзейцам. Я любіў тамагаўк кідаць, нажы…

«Мне падалося, што я пайду ў РТІ і таксама буду вядомым гітарыстам»

— А калі вярнуцца да вучобы ў РТІ. Як атрымалася, што вы пайшлі менавіта туды?

— Гэта дзіўная гісторыя. Гэта сведчыць пра нясталасць. Я ўжо тады граў на гітары і прыкідваў, што ўсе вядомыя гітарысты на той момант вучыліся ў РТІ. Аляксандр Растопчын, Слава Корань, Андрэй Казлоўскі… І яшчэ шмат менш вядомых. Можа, гэта было звязана з тым, што гітарыстам былі патрэбныя прымочкі, і студэнты РТІ іх самі рабілі. Мне падалося, што я пайду ў РТІ і таксама буду вядомым гітарыстам. Гэта была вельмі цьмяная, несфармаваная думка, але выбару шырокага не было. Можна было пайсці ў БПІ, РТІ — гэта самыя шырокія тэхнічныя вузы, гуманітарная адукацыя мне чамусьці здавалася непатрэбнай, да тэатральна-мастацкай у мяне не было ніякіх схільнасцяў. Бацькі былі медыкамі, і мяне не вабіла гэта. А пра універсітэт (БДУ — заўвага UM) я неяк не падумаў. Мне не хацелася быць прафесійным трэнерам, таму адзінае, што я бачыў, гэта матэматычна-тэхнічная адукацыя. Я ніколі не шкадаваў.

— А па спецыяльнасці працавалі?

— Я працаваў па спецыяльнасці некалькі год, але не працаваў на заводзе ніводнага дня. Калі было размеркаванне, я ўжо зарабляў чатыры-пяць зарплат. Плацілі, напрыклад, двесце пяцьдзесят рублёў у месяц, а я мог зарабіць тысячу за два дні.

Мы працавалі на радыёрынку, закупалі дэталі, каб рабіць тэлевізары. У нас былі маленькія вытворчасці, мы наймалі іншых студэтаў — адныя рабілі тэлевізары, другія іх наладжвалі… Гэтыя тэлевізары мы прадавалі альбо у Польшчу, альбо ў Маскву.

У мяне да апошняга часу стаяў тэлевізар, які я зрабіў. Не самы лепшы. У мамы таксама гэтымі тэлевізарамі было завалена ўсё, што толькі можна. Іх было шмат, з’явіліся грошы — сапраўдныя някепскія грошы, якія дазвалялі вырашаць праблемы, дарэчы, набываць гітары, прымочкі.

— І размяркоўваліся вы туды, дзе працавалі?

— Не, размеркаваўся я на нейкі завод. Я, калі прыйшоў туды, зразумеў, што там працаваць не буду. І ніводнага дня там не працаваў. Я нікуды не размяркоўваўся, пачаў займацца вось гэтым бізнэсам. Гэта былі «ревущие девяностые». Вось фільм «Брыгада» пра гэта. Палова маіх знаёмых трапіла ў гэтыя брыгады. Асабліва ўсе спартоўцы: каго не перастралялі, каго не перасадзілі — ўсе прайшлі праз гэтыя брыгады. А я быў сапраўдным незалежным бізнэсаўцам…

— Студэнцтва — гэта заўсёды шумныя кампаніі… Але я чула, што вы ніколі алкаголь не п’еце. Гэта праўда?

— Не, я ніколі не п’ю. Не зараз, не раней.

— А чаму?

— Ну, так павялося.

— Гэта вельмі не тыпова для музыкаў.

— Ну, можа, таму і не п’ю.

«Поўныя боты вады, я весь наскрозь мокры, аўтамат мокры… Я мужна іду пад дажджом, думаю: „А вось ніфіга!“»

— Яшчэ быў перыяд у мяне ў жыцці — гэта войска. ВДВ. Была ў Літве знакамітая на весь Саюз «учебка» — Гайжунай. Ад Гайжунайскай дывізіі я служыў у асобным артпалку — артылерыйскім палку ў Прэнаі. Прэнай — маленькі прыгожы гарадок на Нёмане. Я дагэтуль вельмі хачу туды з’ездіць, там застаўся кавалачак майго сэрца. Хацеў бы паглядзець на каравул — там, дзе мы ахоўвалі наш аэрадром. Там, за аэрадромам, быў склад боепрыпасаў і гаруча-змазачных матэрыялаў. Мы яго ахоўвалі. Я памятаю сцежкі, самалёты, першы свой каравул… Дзікі дождж пачаўся, такая зліва, як ніколі ў жыцці. На мне быў каравульны плашч — брэзент амаль такой таўшчыні, — паказвае мізінец. — Брэзент, як ва флоце, — здаецца, ён не можа прамокнуць. Ён прамок ушчэнт. Поўныя боты вады, я весь наскрозь мокры, аўтамат мокры… Я іду пад гэтым дажджом мужна, думаю: «А вось ніфіга!»

Такі моцны дождж не бывае доўга. За дзве гадзіны, пакуль я быў на пасту, я абышоў некалькі разоў аэрадром. Ноч — глухая, цёмная. А па інструкцыі, калі ідзе змена твая, ты мусіш залегчы, каб цябе было не бачна і крычаць: «Стой! Хто ідзе?» Яны адгукаюцца. Нават калі ты ведаеш, хто гэта. І здарыўся такі выпадак — дзікі. Я іду, ужо скончыўся дождж, я адкінуў капюшон, шлык зняў з галавы… Іду, на мяне свеціць моцны ліхтар… І тут нечакана: «Ш-ш-ш!» Я ўскідваю аўтамат, гляджу: а на мяне нападае вялізны пугач. Вялізны… Я не магу вам перадаць.

Ён мяне пераблытаў, мабыць, з зайцам. На мяне падае моцнае святло… А я пацэліў у яго аўтамата, і адзіная думка: «Вось калі я зараз стрэлю і заб’ю гэтую птушку, а калі не заб’ю, прыбягуць, гэта будзе трывога… Гэта будзе істэрыка! Добра, калі я яе заб’ю і змагу паказаць. А калі не, што я скажу? Расказваць нейкую казачку, што на мяне птушка напала ў начы?» А гэта мой першы выхад. Карацей, пугач паляцеў па сваіх справах, а я пайшоў па сваіх.

— А першы скачок з парашутам памятаеце?

— Ну, першы скачок добра памятаю. Гэта было як пазбаўленне — пераход на новую ступень. Таму што нас рыхтавалі ўсіх разам, і сярод нас, у нашым узводзе, было некалькі хлопцаў, якія ўжо «на гражданке» скочылі па тры разы. Іх была меншасць, але яны былі. І яны расказвалі, а мы толькі слухалі байкі і рыхтаваліся.

І вось у дзень, калі былі скачкі, быў нямоцны вецер. А мы ведалі, што калі вецер будзе мацней, чым трэба, то іх адменяць, таму што небяспечна. А з нашага ўзвода быў адзін хлопец — вясковы, зусім просты, з Расеі — Кобзеў. І вось гэты Кобзеў кажа: «А я адмоўлюся! Я баюся, я не хачу». А мы ведалі, што ёсць такая магчымасць — заставіць не могуць. І наш камандзір узвода, малады лейтэнант, пачаў «ікру метаць»: «Як гэта?» — у яго будзе адказнік. Яго аж перакруціла. А ў суседнем узводзе быў хахол, старшы лейтэнант Штовбань. Ён кажа: «Ня трэба! Ты са мной паляціш».

Кобзева мы сустрэлі на зямлі, і ён кажа, што яму апранулі парашут, першага паставілі. «І Штовбань схапіў мяне, я ўперся, а ён схапіў і выкінуў». У парашута кальцо, ты мусіш яго вырваць. А леваруч прыбор, які ўсё роўна адкрые парашут. Прыбор наладжаны і на час, і на вышыню. І Кобзёў кажа: «Калі б не прыбор, я б нічога не адкрыў!»

І ўявіце сабе: мы ўсе напампаваныя, і вось Кобзёў скочыў, а мы прапусцілі. Таму што пачаўся вецер, і частку з нас завезлі назад. І палова з нас «скочаныя», парашутысты, а палова — не. І мы марылі толькі аб тым, каб гэта ўжо адбылося.

— І як гэта адбылося?

— Калі нас рыхтавалі, увесь час мы рабілі адно практыкаванне. Ты становішся у позу, адхопліваеш запасны парашут, кальцо, робіш скачок на метр, быццам бы ты скочыў, стаіш за зямлі і лічыш: «Пяццот адзін, пяццот два, пяццот тры — кальцо!» — лічыш секунды. «Купал! Запаска!» Яго мы рабілі тысячу раз, дзве тысячы раз, тры тысячы раз. Становяцца шэрагам будучыя дэсантнікі і адпрацоўваюсь да аўтаматызма.

Але ніякага аўтаматызма не было. Мы скакалі з Ан-2 — гэта маленькія «картонныя» самалёцікі, з дзюраля зробленыя, у іх дзве плоскасці крылаў — унізе, пад брухам, і з гары. Туда змяшчаецца дзесяць дэсантнікаў. На нашым борце быў сержант Любчанка — таксама чалавек тэрміновай службы, які ўжо праслужыў год. І нас дзевяць. Я памятаю, што я выпрыгнуў, лячу крышачку няправільна — спіной, і бачу, як адлятае самалёт. Я, мусіць, падвешаны на стабілізуючім купале (купалам дэсантнікі называюць парашут — заўвага UM), ляцець нагамі ўніз — так усё збудавана. Я лячу крыва, мяне разгортвае. І думка такая: «Так, ну, ён ужо даволі далёка. Калі раскрыецца купал, за яго ўжо не зачаплюся. Можна адкрываць». Не пяццот адзін, пяццот два… Усё асэнсавана. Рву кальцо. Наступнае, не згубіць кальцо. Таму што ты яго вырываеш. Яно не круглае, — паказвае авал. — Рамка з дзюраля, вельмі моцная. Пафарбавана тут чырвоным, тут алюмінівае, і тросік. Гэты тросік ідзе на замкі, ты рвеш маленькую кантровачку — гэта моцная нітка, тады адкрываецца замок і выцягваецца купал. Усё вельмі надзейна.

— Чаму «купал», а не «парашут»?

— У кожнай вайсковай прафесіі ёсць свой прафесійны слэнг. Вось дэсантнікі называюсь парашут «купала». «Возьми купал и неси!» Парашут — гэта торба вялізнага памеру, і там ляжаць трынаццаць кілаграмаў усёй гэтай фігні — галоўны купал і запаска. Калі ты скочыў, ты мусіш яго сабраць, у гэтую торбу пакласці і адцягнуць на месца збору. Потым машыны прывозяць парашуты ў полк, і ў палку вы яго складаеце. Каб частка была боегатоўная, у гэты дзень адбываецца ўкладка — яны не павінны разабраныя стаяць. Адзінае, яны могуць стаяць разабраныя, калі вельмі мокра, быў дождж, і іх трэба прасушыць. Калі яны мокрыя ўкладзены і будзе мароз, яны прымёрзнуць і не раскрыюцца.

«Грошы на электрагітару я зарабіў, збіраючы памідоры»

— Вы казалі, што пачалі займацца музыкай яшчэ ў школе. Як вы зацікавіліся музыкай?

— Гэта быў збег акалічнасцяў. Было, як ва ўсіх: у пятым класе мы вырашылі зрабіць рок-групу. Але было незразумела, як гэта робіцца. Спачатку трэба было набыць гітары. І, негледзячы на тое, што бацькі мне маглі лёгка набыць гітару (яна каштавала пятнаццаць рублёў), думка прыйшла, што трэба назапасіць гэтыя грошы. Таму што бацькі мне набылі акардыён, ровар, магнітафон…

— У музычную школу хадзілі?

— Хадзіў, і маёй настаўніцай была родная сястра Юрыя Антонава. Яна жыла ў суседнім доме. А гэта якраз быў год, пасля якога Юрый Антонаў стаў мегазоркай. І настаўніца мне казала: «Вось Юра таксама не хацеў займацца музыкай, як і ты. А вось ён зараз такі знакаміты». А я пра сабе: «Які знакаміты? Не ведаю ніякага Юры». І літаральна праз год ён як выбухнуў!

— А на чым гралі?

— Я вучыўся граць на акардыёне. Здавалася, што гітара — несур’ёзны інструмент, што і так навучышся. І гітару я набыў, адкладваючы грошы ад сняданкаў і абедаў. Нам навязвалі не грошы, а набываць талончыкі папяровыя. І каб атрымаць грошы, трэба было каму-небудзь з аднакласнікаў прадаць талончык, каб вярнуліся грошы. І потым грошы пакласці ў скарбонку. І калі ўжо сума была блізкая да гэтай гітары, мама даведалася: «А што такое? Гэта ж невялікія грошы. Трэба было сказаць». Мы пайшлі ў магазін «Музыка» і выбралі мне звычайную ленінградскую гітару за пятнаццаць рублёў. Вельмі простую, але дзякуючы гэтай простай гітары я пачаў вучыцца. Гэта працэс быў доўгі-доўгі, але ніякага ансамбля ў нас не атрымалася.

Але яшчэ адна рэч. У маім класе вучыўся Аркаша Юшын. Зараз гэта імя нікому нічога не кажа, але гэта быў легендарны беларускі гітарыст. Зараз ён у Амерыцы. Ужо ў шаснаццаць год ён хадзіў на замены ў «Сузор’е». Самае заўважае дасягненне яго гурта «Фарпост» — калі прыязджаў гурт «Кіно» з Віктарам Цоем, перад Цоем граў «Фарпост» на стадыёне «Дынама». Але ніхто гэтага не памятае.

Аркаша быў музычным вундэркіндам. Усе граюць на гітары, а ён грае не так, як усе — звышасабіста. І дзякуючы таму, што ён так граў, у мяне быў дадатковы прыклад перад вачыма, што можна навучыцца класна граць — але не так, як усе, а па-іншаму. Думаю, гэта вельмі моцна паўплывала на мяне.

І дзякуючы Аркашы набылася мая першая электрагітара… Здаецца, у стройатрадзе я на яе зарабіў грошы. Я збіраў памідоры.

— Гэта ўжо былі студэнцкія гады?

— Так. Электрагітара з’явілась ў мяне ў студэнцкія гады. На першую сваю бульбу я паехаў з ленінградскай гітарай. Там я сустрэўся з чалавекам, з якім мы стварылі мой першы гурт. Гэты чалавек таксама вучыўся ў РТІ — Алег Піваварчык са Слоніма. Ён граў на клавішах. Над намі рэпетаваў гурт, на базе якога потым з’явіўся «Новый Иерусалим». Была магчымасць: і памяшкане было, і нейкая апаратура. Мы гралі на танцульках нейкіх, хадзілі на рэпетыцыі.

«Лагатып „Жывы гук on-line“ я намаляваў»

— Як вы адпачываеце ад музыкі?

— У мяне не атрымліваецца сур’езна адпачываць. Вось зараз з’явіўся спорт — два разы на тыдзень я хаджу ў зал, дзе сустракаюся са спаррынг-партнёрамі. Калі няма гэтага, тады, улетку, я на роліках езджу. У нас вельмі класная траса за футбольным манежам. Я езджу тры колы, гэта недзе шаснаццаць кіламетраў.

У апошнія гады я нечакана пачаў маляваць. Зараз я вам пакажу. Я малюю ў звычайных штодзённіках, — дастае з камода некалькі тоўстых штодзённікаў і разгортвае адзін з іх. — Вось мая гітара. А гэта мае госці — я пачаў маляваць тых, хто прыходзіў.

— А Лявон Вольскі ёсць?

— Няма. Ён не прыходзіў. Гэта паездка ў Маскву — наш басіст спіць, гэта масквіч адзін; цымбалістка, якая з намі грала. Вось гэта плацкарт, у якім мы ехалі. Голая баба. Яшчэ адна голая баба. Я вельмі люблю маляваць голых баб — гэта мая любімая тэма. А вось тут, каля малюнкаў, пішуцца тэксты нейкія. Гэтая дзяўчынка з малюнка аватарку зрабіла: яна лічыць, што гэта самы лепшы яе партрэт. Гантэлі мае, камод вось гэты. Вось гітарны майстар з крылышкамі. Напрыклад, лагатып «Жывы гук on-line» з’явіўся вось так: я яго намаляваў.

Гэта я чакаў рэжысэрку, а гэта кот такі прыгожы. Аўтапартрэт. А тут я распрацоўваў для гурта «Папараць» штампік-лагатып. Такога вельмі шмат. Гэта прыйшла ў госці дзевачка. Яна была апранутая. Села, потым легла, потым афігела: я яе голай намаляваў.

— А вокладкі для альбомаў N.R.M. вы не малявалі яшчэ?

— Не, і не буду… А гэта Воля Самусік перад самай смерцю. Да мяне зайшла. Я зараз зусім не малюю. А калі малюю, то вельмі шмат. Вось пакуль мы сядзелі, я бы вас па пяць раз намаляваў. Толькі вы былі б голыя. Магчыма, — смяецца Паўлаў.

---

Вялікі фотарэпартаж «У гасцях у Піта Паўлава»